Geen gesprek zonder koffie. Dus rommelt Annet eerst in de keuken. Ze zet het koffiezetapparaat aan en zoekt in de kastjes naar wat lekkers. ‘Een hele bakkerij vol, en nu toch nog even zoeken’ zegt ze met een glimlach. Ze zet de kopjes koffie op tafel, biedt een koekje aan en gaat dan gemakkelijk zitten. Dan kunnen we beginnen met ons gesprek.
Hoe is jullie leven veranderd sinds jullie pleegkinderen hebben?
Annet: ‘Ons leven had geen grotere verandering kunnen ondergaan. We stonden op de matchingslijst voor één kindje, maar uiteindelijk werden we gebeld of we open zouden staan voor twee broertjes. Na lang nadenken, samen praten en daarna nog meer denken, hebben we besloten om ervoor te gaan. In het begin was het echt wel pittig! En heb ik ook mijn twijfels gehad. Ik had een eigen bedrijf en werkte 6 dagen in de week, tegelijkertijd vroegen de jongens (destijds 2 en bijna 1) veel van ons. Ik heb toen ook besloten dat ik het anders moest gaan invullen. Minder werken, duidelijke kaders qua werk en hierdoor veel meer tijd voor de kinderen. Dit gaf veel rust en zorgde ervoor dat ik er ook van kon genieten. Je zag de kinderen zich ontwikkelen en ontpoppen door de structuur die wij boden. Dat is zo mooi om te zien.’
Hoe is het contact met de biologische ouders van de kinderen?
Annet: ‘Dat is heel verschillend per ouder.’ De ouders van Sophie hebben vaak dagen dat het niet goed met hen gaat, waardoor een vaste bezoekregeling niet lukt. Op dit moment hebben we geen contact met ze. Ik vind dit heel erg jammer voor Sophie. Met de moeder en vaders van Mees en Sem is het contact heel anders. Samen met hen gaan wij bijvoorbeeld naar voorstellingen van school en zij komen ook op de verjaardagen van de kinderen. Elke week stuur ik foto’s door, zodat zij elke week een kijkje krijgen in het leven van de kinderen en zij goed kunnen volgen hoe het met de kinderen gaat. Dit contact is in de jaren zo gegroeid en ik ben blij dat het zo gaat. De foto’s van Sophie stuur ik naar haar voogd. Ik weet niet of moeder de foto’s bekijkt, maar ik blijf ze sturen omdat ik het belangrijk vind dat moeder kan zien hoe het met Sophie gaat, mocht ze daar klaar voor zijn.’
Liefde en zorg is het belangrijkste wat ik de kinderen kan geven.
Hoe ervaar je de samenwerking met de voogd en met de pleegzorgwerker?
Annet: ‘De begeleiding vanuit pleegzorg heb ik altijd als positief ervaren. Naast de begeleiding van de pleegzorgwerker hebben we begeleiding gehad vanuit de Video Interactie Begeleiding. Die keek met ons mee over hoe wij goed konden aansluiten bij wat de kinderen nodig hebben. Dit heb ik altijd erg fijn gevonden. Met de voogd van de jongens hebben altijd een goed contact gehad. Zaken werden snel geregeld en de lijntjes waren kort. Inmiddels dragen wij de voogdij over de jongens en nemen wij voor hen de beslissingen. Met de voogd van Sophie loopt het contact anders. Je merkt dat de voogden tijd te kort komen en dat zij onder druk staan. Dat is erg jammer en zou niet moeten.’
Nog iets wat je zou mee willen geven aan een aspirant pleegouder?
Annet: ‘Er is niets mooiers dan de liefde en vrolijkheid van de kinderen. Het kinderlijke en spontane geeft zowel mij als mijn man heel veel vreugde. Je ziet ze soms worstelen met de dingen die in hun rugzak zitten. Dit kost tijd en energie, maar het is mooi om de kinderen zich zo te zien ontwikkelen.’